Demasiadas tecnoloxías

Demasiadas tecnoloxías, é o primeiro que se me ven á cabeza se penso no futuro.
Có paso dos anos non saberemos facer nada, pois as máquinas faran todo por nós, Chegaremos a ser seres que están no mundo por estar, xa que non realizaremos ningunha función útil para o mundo no que vivimos. É certo que España, en concreto Galicia, xa que é a miña terra e vou falar dela, non está aínda tan modernizada como pode ser por exemplo un país como China. Aínda así, só é cuestión de tempo. Galicia sempre caracterizouse por ser agraria, por ter abundante ocupación no sector primario, a diferenza das outras comunidades. Isto é o único que igual salva a Galicia da desaparición da súa xente, pois sempre quedarán persoas que se encarguen do campo e da agricultura e gandería. Pero que isto siga asi, depende de nós. Nos estamos convirtindo nunha sociedade que vive por e para as tecnoloxías, nunha sociedade que non pode saír de casa se o seu teléfono móvil ou sen ter internet. Pois isto é o que acaremos sendo dentro duns anos, máquinas, máquinas que nin sequera se valen por elas mesmas, pois outras máquinas nos faran todo. Non podemos permitir que as tecnoloxías superen aos humanos, facendo con eles o que queren e absorvéndos neste mundo.

 

 

Conservaráse a nosa paisaxe?

Cando nos falan de Galicia e das cousas bonitas que ten, unha das principais que sempre se nos ocorre é a da paisaxe tan verde e bonita que ten Galicia e as súas praias.

Pero en ningún momento nos paramos a pensar se isto seguirá no futuro.

É moi difícil sábelo, pero aínda así podemos facer algunas suposicións de cómo estará dentro duns anos. Por exemplo, todos queremos conservar as nosas fermosas praias, pero estamos facendo algo para iso? Estamos contribuíndo moito có medio ambiente para evitar o quentamento global e que as praias se inunden? A parte de todo isto, xa non é o peor, senón que nós non é que non fagamos nada para evitalo, senón que aínda encima o empeoramos. Con isto refírome por exemplo a querer edificar á beira das praias, destruíndo toda a paisaxe. É isto o que de verdade queremos? Non nos vai importar poder disfrutar da sensación de chagar á Praia e notar que estás noutro mundo, afastado de toda a cidade, sen poder ver paisaxes coma:

 

 

 

Esta imaxe  de abaixo, mostra xa nun dos lados todos os edificios ao lado da Praia, agora imaxinade isto pero por toda a prais. Ben, pois isto é o que non podemos deixar que ocorra, non podemos facer cada un o que queira, construíndo onde queira o como queira. Hai que saber facer ben as cousas, e así non se consiguen, e ao final Galicia destrozará nun futuro unha da paisaxe máis preciadas que ten, as súas praias.

 

             

Seguirá Galicia infravalorada?

Dende sempre Galicia e o seu idioma estiveron infravalorados, non só polo resto do mundo, senón tamén polos propios galegos. Se nós mesmos non respetamos a nosa terra, quen o vai facer? Cómo estará a situación de Galicia e o galego dentro de 25 anos?
En mi opinión, penso que se non abrimos os ollos e miramos máis lexos do que vemos, nós mesmos seremos os causantes de acabar coa nosa propia cultura e lingua.
Hoxe en día a xente coma mín, os adolescentes e tamén xente adulta, non falan o galego, e pensan que é unha lingua, por dicilo dalgunha maneira, pailana, porque o galego redúcese mais ben a falarse no ámbito familiar. A causa disto será que ao final a xente deixe de falalo e desaparezca, pois na actualidade a xente maior é a que máis fala en galego, e tamén dependendo das zonas, sobre todo fálase no campo.
A pesar de todo isto, eu particularmente non penso que vaia a desaparecer, pois hai moita xente que defende a súa lingua, pero sí reduciráse o número de falantes, xa que as novas xeracións non o falan e dentro duns 30 anos a xente que o fala agora posiblemente xa non viva. Aquí vos deixo unha gráfica que mostra as diferenzas entre idades das linguas:

Oxalá se menteña nun futuro, pero somos nós os responsables de que iso ocorra ou non.

 

 

O futuro de Ferrol

Para poder falar de futuro de Ferrol, primeiro empezar dicindo que a falta de emprego converteuse nunha das cousas que máis afectan hoxe en día a todo o país, e moitos lugares dependen de industrias e postos de traballo para que esa zona siga con vida. Este é o caso, por exemplo, do meu querido Ferrol. Só pensar que poida convertirse nunha cidade fantasma, entristéceme. A horrible idea de que o astilleiro de Navantia peche, é o principal medo da mayoría, por non decir de case todos, dos cidadáns ferroláns.  A xente só dí que tal e como vai todo, Ferrol morrerá, pois xa van arredor duns 3000 despidos, de xente que se quedou no paro por falta de traballo, xente que as súas vidas, como a mayoría da poboación, dependen do astilleiro. Se isto chegara a ocorrer e Navantia desaparecera, non só afectaría aos traballadores de aquí, senón tamén a todo Ferrol en xeral, pois a xente empezaría a emigrar, o que faría que aquí non houbera xente para comprar e os comercios terían que pechar, emigrando toda esta xente tamén ao quedarse sen emprego. A conclusión de todo isto é que Ferrol acabaría convertida nunha cidade fantasma, nunca cidade abandonada, que anos atrás foi importante e agora está olvidada.

 

              

 

 

 

Aínda con todo, eu menteño a esperanza. Penso que Navantia rexurdirá de onde está agora. Comezará outra vez a producir tanto como antes e a xente vivirá ben, comprando nas tendas e abrindo todos os comercios que agoran están pechados e coas rúas cheas de xente. É só una mala etapa, pero có tempo, esforzó e solucións todo pasa e Ferrol volverá a ser o que era.

 

 





Chano Piñeiro

Nesta entrada os vou falar dunha persona que foi moi importante para c cultura de Galicia, pois foi o impulsor do cine galego e neste idioma. Trátase de  Luciano Manuel Piñeiro Martínez, coñecido como Chano Piñeiro. Naceu en Pontevedra o 12 de outubro de 1954 e foi un director autodidacta que comezou traballando neste mundo na década dos 7', aínda que xa dende pequeno interesouse pola fotografía.
 

 

 

En 1984 publicou o seu primeiro cortometraxe en 35 mm: "Mamasunción", que trata o retrato dunha muller anciá que espera a carta do seu fillo emigrado. Con esta obra converteuse no icono do cine costumbrista e gañou moitísimos premios. Aquí volo deixo para que o vexades:

 

 

Tamén realixou en 1989 a súa primeira e única película de largometraxe: "Sempre Xonxa", sendo o primeiro largometraxe do cine e realizouse aquí en Galicia, por este gran director.

 

 

As súas obras que ten ao largo da súa vida, xa que faleceu con tan só 40 anos, son:

 

O camiño das estrelas (1993). Dirección.

Sempre Xonxa (1989). Dirección, Guionista,

Esperanza. (1986). Dirección, Guionista.

Mamasunción. (1984). Dirección.

Eu, o tolo. (1978). Dirección.

Os paxaros morren no aire. (1977) Dirección.

 

 Todo isto fixo que se convertera nun pionero e símbolo da audiovisual galega, e por iso temos que recoñecelo e galardonalo como realmente se merece.

Miguel Anxo Prado

Buscando información sobre personas relevantes na cultura galega encontrei a este conocido dibuxante e escritor de cómics galego, trátase de Miguel Anxo Prado. Iniciou a súa traxectoria en "Fanzine cero" xunto con outros autores e consegue publicar nas mellores revistas da época. Ao principio dos 90 dedícase só ao diseño de debuxos animados en televisión no programa que todos coñecemos "Xabarín Club" e tamén chegou a traballar en Estudos Unidos xunto con Steven Spielberg. Dende o ano 1998 é director do salón do cómic Viñetas desde el Atlántico na Coruña.
 

 

 

 

 
 En 2012 publicou a novela gráfica "Ardalén" có que gañou os premios máis importantes incluíndo no 2013  o Premio Nacional do Cómic con esta obra que mezcla realidade e ficción, memoria e olvido, e destaca tamén pola maestría do uso do color.

 

   Ten una gran cantidade de cómics publicados. Aquí vos deixo algunas das viñetas dos seus cómics:

 

 

Non só traballou con cómics, senón que tamén ten producción de cine e ilustracións.

Respecto ao cine, realizou "De profundis", obra que non teñe diálogos.

Aquí déixovos isto para que vexades un pouco como é:

 

 

 

Tamén ilustrou o libro "Bala perdida" de Manuel Rivas en lectura infaltil.

 

 

Neste vídeo nos conta un pouco como foi a súa traxectoria e cando descubríu a súa aficción polos cómics. Tamén nos mostra como fai algún dos seus debuxos.

 

 

Maruja Mallo

Maruja Mallo é unha pintora galega, nacida en Vivero considerada unha das mellores artistas da xeración dos 27 e da vanguardia interior española.

 

Naceu en Viveiro, en 1902, e o seu verdadeiro nome é Ana María Gómez González. Estudou na Real Academia de Bellas Artes de San Fernando, onde Dalí a introduce no surrealismo e na xeración dos 27. Traballana revista "Revista de occidente" onde fai a súa primeira exposición individual. Viaxa a París nos anos 30 onde entra de pleno no surrealismo. Vvolve a España e có inicio da guerra civil, exíliase en Arxentina e volve nos 60. Morreu en Madrid en 1995.

 

 

 



 

 
A súa obra máis importante é "Canto de las espigas"

 

Entre outras obras que teñe importantes: 

 

"La verbena"

 

 

 

 

 

En Viveiro, realizouse unha exposición no seu nome.

Tamén outros artistas a consideran una gran artistas, pois mitos deles teñen citas sobre ela, por exemplo:

"Maruja Mallo, entre Verbena y Espantajo toda la belleza del mundo cabe dentro del ojo, sus cuadros son los que he visto pintados con más imaginación, emoción y sensualidad." de Federico García Lorca

 

outro exemplo:

 

"TÚ, tú que bajas a las cloacas donde las flores más flores son ya unos tristes salivazos sin sueños y mueres por las alcantarillas que desembocan a las verbenas desiertas para resucitar al filo de una piedra mordida por un hongo estancado, dime por qué las lluvias pudren las hojas y las maderas. Aclárame esta duda que tengo sobre los paisajes. Despiértame." Rafael Alberti

 

Música galega

Hola compañeiros, xa que temos que falar de cousas sobre a cultura galega, vou empezar falando sobre a música galega, en concreto sobre un grupo, Fuxan os ventos.

Fuxan os ventos é un grupo galego, de Lugo, que recolle e canta cantigas, cancións tradicionais de pobos, cancións protesta, poemas de autores e tamén composicións propias, aínda que empezou tovando mñusica flok. Dependendo de como se mire, este grupo pode considerarse reinvindicativo, non só polo feito dos temas que trata e as súas letras, senón polo feito de que canta galego e xa empezou a facelo nos tempos de finais do franquismo, no ano que se creou, en 1972. Tamén houbo máis grupos neste tempo pero foi o que máis compromiso social tivo.
Bueno, despois de contaros un pouco como é o grupo, os vou ensinar por quen está formado. Está composto por nove persoas, a cal cada una ten a súa función no grupo, e son:

 

Antón Castro, zanfona, mandolina, voz.

Xosé Vázquez, percusión tradicional y voz.

Pedro Lucas, gaita, flautas y voz.

Xoan L. Fuertes Saavedra, bouzuki, guitarra, violín y voz.

Carmen Vázquez, voz.

Tereixa Novo, voz.

Maruxa Fociños, voz.

Alfonso Fernández, voz.

Moncho Díaz, voz, guitarra, flautas.

Este grupo é un dos moitos exemplos da cantidade de cousas que temos en Galicia, como é a música coas súas cancións en galego e que nin sabemos que existen. Tamén é certo que este grupo recibíu moitos premios, pero polo pobo galego non é tan recoñecido, pois a xente normalmente non escoita música en galego, o que fai que se vaian perdendo cad vez máis cousas da nosa cultura.

 

 

 

 

 

 

Manifestacións como forma de rebeldía

 

Poucas veces se ve esta imaxe de tanta xente xunta se non é por festas ou actos importantes.

Pero se hay algo en que estamos todos de acordo, son as manifestacións.

 



 

 

Durantes anos e anos non tíñamos outra forma de protestar, de facer ver que nós tamén temos algo que ver neste país.

 

 

Pero en realidade, sabemos os verdadeiros motivos polos que se organizan manifestacións?

 



 

 

 Estas dúas fotos son algún dos exemplos polos que nos rebelamos.

Para empezar a ensinanza pública debería ser primordial. Todos os nenos veñan da familia que veñan teñen dereito a ir á escola, sen que inflúa o diñeiro. Este é o principal problema do goberno, a avaricia. Prefiren deixar a nenos sen estudos antes que escoitar que algo pode ser gratis. "Gratis", esa palabra que parece que non está no vocabulario do Estado. Hoxe en día gaña a escola privava ante a pública pero con diferenza.

 

Outro dos grandes problemas, sobre todo que padece Ferrol e arredores, é o declive de Navantia. Xa van miles de despidos e familias que se quedaron no rúa. A economía da comarca de Ferrol baséase nesta empresa, poderíase dicir que Navantia é a base de Ferrol, a base da economía ferrolana, a base da subsistencia de miles de familias. Se todo isto segue así e seguen aumentando os despidos e recortes, chegará un momento no que terá que pechar, pechando á súa vez a cidade de Ferrol, pois a xente ao quedar sen traballo faria que non quedase outra solución que a emigración, levando isto tamén ao peche dos demáis comercios, pois a mairía da xente de Ferrol traballa aquí, e isto repercutiría nun descenso demográfico moi grande.

 

Por cousas como estas son polas que a xente sae ás rúas, pegando berros reinvindicando os seus dereitos, querendo manter os seus postos de traballo. A poboación nin sequera pide máis do que ten, simplemente pide manterse como estaban para poder vivir.

 

Sinceiramente non penso que sea tan difícil crear postos de traballo, sabendo repartir o diñeiro.

Pode que a clave sea esa, repartir o diñeiro, saber ser xustos.



Xosé Ramón Reboiras

 

Non sei se vos acordaredes de este mural que había antes en Ferrol, na rúa Dolores chegando a Amboaxe. Era en memoria de este nacionalista galego, Reboiras, asasinado polos franquistas  e que se recorda coa frase de "Que importa que nos maten se deixamos semente de vencer". 

 

 

 

Aínda hai por Ferrol pintadas del na súa memoria, pois aun queda xente que segue mantendo esa ideoloxía de rebeldía, pois foi sindicalista, político nacionalista galego e opositor á ditadura franquista.

Participou no UPG. Nun dos encontros en Ferrol para organizar o partido, concretamente en Canido, son sorprendidos pola Brigada Politico Social e policías, pero grazas a él, os membros do seu partido conseguiron escapar, quedándose Reboiras ao alcance dos policías, que o conseguiron deter na rúa da Terra, onde o tirotearon, pegándolle tres tiros pola espalda a noite do 12 de agosto de 1975. Por isto, todos os anos fáiselle un homenaxe no seu home nese lugar, para recordalo e saber que sempre houbo xente que loitou polos nosos dereitos, rebelándose contra os sistemas políticos.



A pintada deste mural no seu recordo, deu a pensar que podía xurdir unha organización terrorista galego debida á oposición policial coa Resistencia Galega. Todos estes grupos nacionalistas sempre foron máis marxinados, por iso saltou a alarma da súa rebelación contra o Estado, imitando a ETA no País Vasco. Finalmente se soubo que os intentos do terrorismo galego eran falsos.
Para rematar déixovos cun dos tantos homenxes que se fixeron a Moncho Reboiras, pois para os seus seguidores aínda non morreu, senón que estará sempre na Patria.

Grupos rebeldes

 

Unha forma de expresar os pensamentos é a través de cancións.

Grazas a isto descubrín uns grupos galegos que á hora de cantar non teñen ningúns escrúpulos e din todo tal e como pensan da sociedade a que vivimos.

É unha forma orixinal de rebelarse e transmitir os pensamentos, gañándote á xente, pois a través disto fan que a xente os siga e comparta as mesmas ideoloxías.

Algúns destes grupos son "Tiro na testa" con por exemplo a sua canción "Me tomo la libertad". Nas súas letras unha frase que me gustou foi: "Me tomo la libertad de decir lo que pienso, aunque pueda volverse luego contra mí, hay cosas que es mejor no dejar dentro a riesgo de que revienten por no salir" Isto é un claro exemplo para incitarnos a rebelarnos, a dicir o que pensamos sen medo.

Outro dos grupos é "Dakidarria" aquí vos deixo unha das súas cancións chamada "Mil berros" para lograr a liberdade galega.





 

 



Outros exemplos son "Arenga", "Retobato" e "Herdeiros da cruz" con unas das súas cancións nas que fala da emigración que tivo e ten que sufrir Galicia a causa da sitación: "De Jalisia ó estranxeiro"

As paredes falan...

"As paredes falan o que a xente se cala", ista é a frase que máis veces vin repetida buscando información sobre a rebeldía.
Aínda así, a xente segue queixándose pero nas súas mentes, sen buscar apenas solución. A poboación fala pero non dando a cara, senón con pintadas, en redes sociais etc.
Seguimos nos anos de crise, e cada vez son máis as familias que se quedan sen traballo, o que fai que aumente a pobreza. Tamén foron moitas as familias que se quedaron sen casa, sen ter nin sequera un teito onde dormir e comida para poder alimentarse.

 

Ben, pois parece que todo isto aínda non é suficiente para que se produza un levantamento social, un cambio no sistema. Canto máis podremos aguantar asi? O peor de todo é que todo isto pode ir a peor mentres nos sigamos deixándo enganar. Os medios de comunicación son unha parte que axuda a manternos engañados, a vivir nunha sociedade na que parece que todo vai ben cando en realidades todo va mal.

 

 

A verdade é que eu non son una persoa con carácter nin que se soe rebelar, pero aínda así vexo as cousas, e vexo as inxusticias que hai. Non sei se é porque son adolescente e din que somos máis rebeldes. Eu non o vexo así, calquera persoa que quera vivir a súa vida sen ninguén que a controle ten que darse conta do mundo no que vivimos. Cada vez nos quitan máis dereitos, un exemplo claro é o do aborto, agora tampouco podemos decidir nin sequera sobre o noso corpo. Eu son muller, e é a miña vida, e ninguna persoa pode decidir o que quero facer con ela e có meu corpo.



En resumo penso que se de alguna forma nos puxéramos de acordo para protestar e facer ver o que se está facendo mal, poderíase conseguir algo.

O malo é que iso vai ser imposible mentres os que máis teñen seguen gañando máis e máis, e os que menos teñen cada vez teñen menos.

Menos mal que vivimos nun país xusto, o eso din.

Recordos do franquismo

Os meus avós viviron en primeira persoa a época do franquismo, grazas a isto agora coñezo moitas máis cousas sobre eles. O malo é que os meus bisavós non viven e non puiden averiguar moito sobre eles. Aínda así, agora sei o que pensan, as súas ideoloxías e o mal que o pasaron para poder sobrevivir, pero sobre todo defendendo sempre os seus dereitos. Preguntándolles sobre todo isto, ensináronme estas fotos:

Trátanse da miña bisavoa Manola Sanjurjo López (a da primeira foto) e da miña avoa, (a da segunda) pasado xa o 72.  Para poder explicalas mellor tiven a axuda da miña avoa:

 

 

Nunha ocasión tamén chamaron do cuartel civil á miña avoa por pentercer a estes partidos e despóis falaron có meu avó para advertirlle de que a súa muller andaba metida niso pensando que él ía estar en contra dela. A xogada saíulles mal, pois o meu avó compartía as mesmas ideas que a miña avoa. Por sorte nunca chegaron a detelos.

A miña avoa

Cando lle preguntei á miña avoa paterna, Josefa Malde Sanjurjo, que me podía contar sobre o franquismo, explicoume todo sobre como se vivía naquel tempo, as malas condicións e a gran represión que había contra todo aquel que non seguía as ideas franquistas. Neste video conta un pouco cómo vivíu ela ese tempo, pois ela pertencía e pertence aos comunistas.

O meu avó

O seguinte video trata sobre unha historia que lle pasou ao meu avó Antonio Cabanas Anido na época de Franco cando él traballaba en Bazán. Nunca estivo de acordo có franquismo e debido a isto e os tempos tan duros que corrían acontecéulle isto:

A guerra e o meu bisavó

O mei bisavó José Malde Lagoa foi un dos tantos homes que foron á guerra no ano 1936, pois nesta época reclutaban a todos os homes fosen da ideoloxía que fosen para ir loitar. Neste caso, o meu bisavó estaba en contra das ideas franquistas e para que non os colleran tiñas que recorrer a calquer medio posible.  Aquí vos deixo unha historia que me contou a súa filla, a miña avoa: