Descendente da sirea Mariña

Fai uns días coñecín a unha nena que se chamaba Mariña Mariño. Chamoume a atención que o nome e o apelido parecéranse tanto e pregunteille se tiñan algo que ver. Díxome que sí, que todo estaba relacionado e empezou a contarme unha lenda galega.

A lenda conta que fai anos vivía un señor chamado Don Froyaz de Froilán que paseando pola Praia encontrou unha sirea e aproveitando que estaba durmida a levou para a súa casa e empezou a chamarlle Mariña. Mariña non sabía falar e Don Froilán fixo todo o posible para ensinarlle pero non o conseguíu. Na noite de San Xoan, a noite máxica dos celtas, fíxose a famosa hoguera e Don Froilán fixo o amago de tirar ao seu fillo, entón a sirena gritou de feito milagroso por él e chamáronlle ao neno Xoán.

A miña amiga Mariña contábao con certo entusiasmo, falando da lenda e dicíndome que ao ser irmán tamén lle puxeron Xoán, pero viu que eu non me acababa de crer iso, entón díxome que contan que é verdade, pois aos fillos deles comezaron a chamarlles mariños e o escudo dos Mariño ten tres ondas e unha sirena.
Ela mesma tiña un na súa casa, polo tanto ao final pode que sexa verdade, pois dalgún lado teñen que vir tantas casualidades. Quen sabe...

Unha muller celta

Hola a todos, chámome Xinebra e son unha muller celta. Os meus país puxéronme ese nome que significa "branca como a espuma do mar", xa que cando nacín era tan branca coma un copiño de neve. Sempre me gustou a maxia e os conxuros, e é por iso que agora estou aquí contándovos isto. Un día facendo rituais e maxia que me ensinara  a miña avoa, debín de facer algo mal e aparecín neste mundo tan raro.
Xa que me aconteceu isto, aproveito para contárvos como era a nosa vida nos castros e como estábamos vistas pola socidade do noso tempo, pois sempre temos curiosidade polas cousas que non sabemos e nos estamos facendo continuas preguntas de cómo serían antes.
Polo que levo visto ata agora, a xente pensa que vivíamos na prehistoria e non tiñamos recursos. Pois non é verdade. Para empezar dicir que nosoutras, as mulleres, lavábamos dúas veces ao día, cousas que nin facían as mulleres romanas das clases altas. Encántanos adornarnos e coidar o noso físico. Para iso usamos de maquillaxe unhas herbas chamadas ruan para dar cor ás meixelas e os ollos os pintamos có xugo das baias. Tamén pintamos as uñas das mans e dos pes. Os peinados que más usamos son os cabelos recollidos en trenzas longas ás que lles poníamos adornos. En realidade todo o que se fai na actualidade xa o facemos nosoutras daquela, igual que agora, tamén nos gusta chamar a atención do home, por iso nas festas poñémonos as nosas mellores galas, con capas bordadas de ouro e plata. Pero tamén diciros que nosotras non pertencemos a ninguén, e ninguén nos obliga a casarnos con alguén que non queremos. Somos independentes e enamorámonos elixindo a quen queremos, como se fai agora. Cando casamos, os dous temos o mesmo poder sobre as nosas propiedades.
A pesar de todo isto, e todo o boas e dulces que podemos ser, todo iso esfúmase en canto participamos nas guerras, pois somos igual de bárbaras que os homes en canto sacamos toda a nosa furia. Nin un exército enteiro sería capaz de deternos se nos xuntamos todas. Ocurre o mesmo se notamos perigo na nosa familia, atacamos máis rabiosas que unha manada de lobas defendendo á súa camada. Defendemos as armas á perfección e luchamos ao lado dos homes tan ben coma eles ou ás veces incluso mellor. Na nosa sociedade aínda que había diferenzas, nestes aspectos somos iguais ca eles.
En xeral gustaríame que vos quedásedes cunha frase que nos define á perfección: NADA MÁIS DULCE E FIERO Á VEZ QUE UNHA MULLER CELTA.
Despois de contaros un pouco como somos, pois non quero que teñades ese concepto equivocado sobre nosoutras dos típicos tópicos como que non nos importa o noso físico, somos propiedade dos homes e nunca participamos nunha batalla, espero que todo isto vos servira de algo e eu mentras vou intentar buscar a unha meiga ou alguén que poida axudarme a volver á miña casa. Saúdos!

Descubrindo a miña zona

Moi boas compañeiros! Vouvos contar o que me sucedeu o outro día.
Fun coa miña nai, tia e os meus curmás de visita á casa dos nosos avós en Esmelle. Chegamos e despois de saudálos os meus curmás e eu decidimos ir dar unha volta polos arredores da casa. Votamos a andar polo monte e despois dun rato xa estabamos cansados e buscamos algo onde sentarnos. Vimos ao lexos unhas pedras e pensamos que iso podía ser un bó sitio para descansar. Acercámonos e cando nos íamos sentar a miña curmá máis pequena dixo:
-Fixádevos! Ata parece que as pedras fan un debuxo! Fixo que alguén colocounas así para que a xente puidera sentarse.  
A verdade é que tiña razón, aquelas pedras non parecían que estiveran así colocadas de casualidade ou efectos da natureza. Aquí os deixo algunha foto:

 

Volvímos á casa e preguntámoslle ao noso avó que eran esas pedras. Contounos que pertencían a un antigo castro, ao Castro de Tralocastro, e díxonos que íamos a velo outra vez pero esta vez íanos contar a historia. Mentras íamos camiñando, contounos que este castro permaneceu ahí dende antes da invasión romana, pois ten aún restos de casas circulares, Tamén consérvase moi ben a entrada ao castro. Foi habitado por unas 600 persoas e ten una dobre muralla, cousas como istas son as que,  como explicounos o meu aó, o que lle dan unha natureza imperial. 

 

 

 

 

A lenda conta que había baúles cheos de moedas e xoias de ouro, pois encontrouse un colar de ouro. Tamén contan que había túneles que comunicaban ata a Praia. Outra lenda que se dí e que os romanos asentáronse e enfrentáronse dende ahí a cañonazos cós ingleses en 1700 cando viñeron polas costas a conquistarnos, por iso aparte do ouro, tamén garda unha potente historia guerrera.

 

 

Lenda ou verdade?

Hola a todos, chámome Alicia e son alumna de 2º de Bachiller. Un día na clase de historia de Galicia o noso profesor falounos dos castros, as lendas e cousas relacionadas có mundo celta e antigo de Galicia, sobre todo da Galicia máxica. Díxonos que tiñamos que investigar sobre iso e buscando información encontrei o castro de Penalba, que é un dos pablamentos castreños máis antigos de Galicia e está situado en Campo lameiro 

 

Decidin  ir velo có meu amigo Pablo. Chegamos e o primeiro que fumos ver foi a súa famosa Pedra da Serpe,

 

 

 

Cando a estábamos vendo, acercouse unha rapaza moi guapa e preguntounos se sabiamos as lendas que había sobre as serpes nese lugar. Nós dixémoslle que algunha,  pero non nos acabábamos de crer ningunha. Ela díxonos que eran verdade, pero que non lle tíñamos que ter medo, que foi hace moitos anos cando andaban por alí as serpes. Si que por unha parte representaba á morte e ao mal polo seu veneno, pero que nese lugar simbolizaba a fertilidade, salud e rexeneración, pois na antigüidade as parellas ían alí cando querían ter un fillo e levábanlle un vaso de leite á serpe para alimentala e así os axudaba. Por iso o debuxo era coma de dúas serpes con dous ovos para representar a fertilidade

Xirámonos para ver o petroglifo na pedra e parecíanos que só había una serpe debuxada, e cando íamos a preguntarlle á muller porque só había unha, a muller xa non estaba. Pereceunos raro pero tampoco lle dimos moita importancia. Antes de seguir a nosa exploración polo castro votámoslle unha última ollada á pedra e comprobamos que sí había dúas serpes, Sacamos algunhas fotos e continuamos.

Chegou a hora de irse e polo camiño paramos nun bar da zona que se veía que debía de levar alí moitos anos. O dono vino a falar con nós preguntándonos que facíamos por alí, de onde éramos e algunhas máis preguntas. Contámoslle que fumos visitar o castro e a pedra da serpe. O señor entón díxonos que se conta que aínda anda ás veces a serpe por alí, pero que se presentaba en forma humana, concretamente dunha muller fermosa para non asustar á xente có obxetivo de contar as lendas que a xente non cría e para ensinar que en realidade non eran seres malos.

Marchamos dese bar bastante sorprendidos, pois dímonos conta de que todas aquelas cousas eran verdade e habíamos falado cunha serpe, concretamente coa serpe da pedra. 

 

 

Galicia, a miña terra

Dende sempre pensei que Galicia era un dos mellores lugares do mundo e todo iba ben. Tamén pensaba que a política era algo que non influía na miña vida e que non tiña necesidade de saber nada sobre ela. Agora doume conta de que estaba equivocada. Claro que Galicia para mín segue sendo ese lugar verde e máxico coa súa particular morriña, as súas prais, paisaxes, lendas, recunchos máxicos, etc.

 

Pero tamén sei que podía ir mellor, xa sexa polos tempos nos que estamos ou os políticos, esas persoas nas que nunca mostrei interés hacia eles ata que en clase abríronme os ollos ata o punto de poder dicir que os nosas vidas e futuros dependen deles. Dánlle máis importancia a algunas cousas gastando o diñeiro, como A cidade da cultura, en vez de invertilo en cousas necesarias para a vida das persoas.

Buscando información encontrei una noticia que me pareceu bastante interesante, pois sempre dicimos que os políticos non se preocupan da súa terra e a súa xente, que en verdade pode que sea así, só temos que fixarnos en Galicia, tantas cousas que ten e ninguén as ve, ou todas as materias primas que hai e ninguén as aproveita.
A noticia a encontrei na Voz de Galicia, e foi a de Ramón Smits Álvarez  o alcalde holandés pero nacido en Carballo, que se suicidou no Rio Ulla e deixou unhas cartas que dician os seus deseos para Galicia:

«-Que todos tengamos una oportunidad para un empleo por lo que conocemos, y no por quién conocemos.
-Que un día ningún gallego tenga que ir fuera a trabajar porque no hay trabajo aquí.
-Que Galicia no es el fin de España, pero sí la puerta principal de Europa.
-Que a xente valore os políticos por su trabajo y no por las farolas que pone.
-Que falar galego en Galicia e fóra é algo do que podes estar orgulloso.
-Galicia está dentro de todos nós, e se pisas a terra, iso convértese en Galicia, si verdaderamente sientes eso, no hace falta ser independiente, porque xa o es.
-Eu non son nadie, pero xuntos somos algo máis».

Ista é a carta:

 

Cousas como esta son as que fan ver que sí hai xente que se preocupa por Galicia, sen importar todos os prexuízos que ten coma o do galego, xa que se dín que non sirve de nada, pero non o podemos perder, forma parte da nosa historia e cultura.

Aínda con todo isto e todos os cambios que tivo a miña terra, se a coidáramos máis e as persoas que a gobernan cumpriran todo o que prometen, sería perfecta, sen importar o seu tempo e a súa choiva, pois pode que tenga algunas cousas en contra, pero todas as cousas boas que ten as superan, só hay que saber mirar máis aló do que se ve, e máis alá dun mesmo.